Fallarismeni

Σημερα ηταν προ-χριστουγεννιατικη μερα. Ηταν η μερα των λαμπουων. Και τι εννοω με αυτο.
Επηαμε Manchester να καμουμε χαρουες που ηταν να αναψουν τα χριστουγεννιατικα φωτα.
Εσυναχτηκαν ουλλοι στην πλατεια με το ρολοι. Πας την πιστα εισιε μοντερνους αγιους-βασιληδες φαση "yo, yo my man" , κατι τιτσιρες ποθκιαβλιντισσες που εχορευκαν μες τον ψοφο, και ο νικητης του x-factor. Βασικα ουτε που εδωκαμε σημασια εμεις, εφκαλλαμε φωτογραφιες τζαι εχαριεντιζουμασταν. Αγορασα τζαι μια γιρλαντα με αφκια λαγου που αναφκαν φωτουθκια, πασσιαμαααααααας.

Εφτασε και η ωρα που αναψαν φωτουθκια, πας τα δεντρα, ο μεγααααλος αγιος βασιλης (χωρις αφκια, μουττη τζαι στομα) και αρχισαν τα πυροτεχνηματα.

Ενιωθα οτι ημουν αλλου..Εβλεπα πανω, και εχαθηκα..Ηταν που τες λλιες φορες που εσυγκινηθηκα που θεαμα. Συνηθως κλαιω για αθρωπους. Εγεμωσαν τα μμαθκια μου σε καποια φαση τζαι εβλεπα τα χρωματα θολα και ειπα να ηρεμισω για να τα βλεπω καθαρα (ως τζαι να κλαψουμε εννεν βολικο την σημερινη εποχη). Αν ρωτισεις καποιο αλλο μπορει να σου πει "ναι ντα ηταν οκ, ηταν ωραιο."
Αλλα εγω εμαννεψα.. Ποσα χρωματα, ποσα σχεδια, οπως το ονειρο.. Ασχετο πως εστραβολεμιασα κοιταξε τζαι να κοιταξεις πανω, εντουτοις ελατρεψα το θεαμα. Εχτυπουσαν τα φωτα πανω στο μεγαλο ρολοι και επαλαβωνες..

Μετα επηαμε ισπανικο εστατοριο. Σσιεσε μεσα. Εφαμε "μεζεδες". Oφειλω να πω πως τα μεξικανουθκια εχουν καλυττερη κουζινα.

Επιασαμε το τρενο, ηρταμε και ιδου, μενουν οι αναμνησεις, η βρωμα του κρεμμυθκιου στο στομα σου και φυσικα οι φωτογραφιες.

Σιωπη

Ίσως τελικά να αντέχω πολλά.

Ίσως τελικά να έμαθα να ζω χωρίς εσένα.

Ίσως τελικά να απάντησα τα ερωτήματα που ποτέ δεν μου απάντησες.

Ίσως τελικά στο χαρτί να μου βγαίνουν πιο εύκολα εκείνα που θέλω να σου πω.

Και ναι, το τριαντάφυλλο όσο όμορφο και αν είναι γεννιέται με αγκάθια. Έτσι και εσύ.

Μη φοβηθείς, δε ζήτησα ποτέ τίποτα, μοναχά να με σκέφτεσαι.

Σαν κάτι ομορφο, σαν κάτι που να σου γενναει το χαμόγελο στα χείλη, σαν κάτι που όσες μάχες να δίνεις να ξέρεις πως είναι σύμμαχος σου.

Μπορεί ποτέ να μην καταλάβεις το βάθος των σκέψεων μου, μπορεί και μόνο στην ιδέα πως κάτι τόσο μεγάλο και πολύπλοκο να σε φοβίζει, μα μάτια μου η αγάπη δεν είναι αμαρτία.

Μπορεί να μην μπήκες καν στον κόπο να καταλάβεις πως λειτούργει μια μεγάλη κάρδια, που είναι ο δεκτής του καθετί δικού σου.

Ίσως τελικά να διαλέγεις πάντα τον εύκολο δρόμο.

Ίσως το βολικό να είναι και το πιο γλυκύ για σένα.

Πάρε την πρώτη οδό με εμπόδια, θα με θυμηθείς; θα προσπαθήσεις να φτάσεις στην αντίπερα όχθη με ματωμένα χεριά η θα σταματήσεις;

Αγάπησε με στις σκιές των ανοιχτών μου πληγών και στο φως των φόβων μου.

Αγάπησε με για το πάθος μου στο κυνήγι της αληθείας και το αδέσμευτο μου στην πλάνη.

Αγάπησε τις τόσες μας διαφορές που δένουν τόσο περίτεχνα σαν υφάντρα του Αλέξανδρου να τις είχε ράψει.

Μίσησε με για τις φορές που συγχωρώ.

Μίσησε με που δεν έμαθα να διώχνω κάθε τι δικό σου.

Μίσησε με που αντέχω, που πατώ στη γη και υπομένω.

Μίσησε το φεγγάρι που σου έστελνα να σε φωτίζει όσο εγώ δεν ήμουν εκεί.

Μίσησε το είδωλο μου που δεν ρωτάει γιατί, απλά σε ανεβάζει σε βωμούς τόσο ψηλούς, όσο και οι θεοί στάθηκαν άξιοι να αντικρύσουν.

Λέω να ξυπνήσω μα δε θέλω, το όνειρο μου πάει καλυτέρα. Εκεί όπου εγώ φτιάχνω την δική μου αλήθεια χωρίς πρέπει και όπου το «ακατόρθωτο» δεν υπάρχει, εκεί όπου απλώνω να φτάσω τον καρπό και τον γεύομαι.

Λέω να σε βάλω στα όνειρα μου μα δεν χωρας, ξυπναω και είσαι ήδη εκεί, ανατέλλοντας το ακατόρθωτο πίσω από κάθε σου κίνηση.

Προσπαθώ να σε φτάσω. Μου γλίστρας.

Σου ψιθυρίζω μα δεν ακούς.

Σε κοιτώ και κοιμάσαι.

Σε ακούω που ονειρεύεσαι.

Είμαι εκεί , απλά λείπω…

Κρατάω τα άστρα και σου φτιάχνω αλλαξιές, σε ντύνω μη μου κρυώσεις.

Φτιάχνω ένα δρόμο πίσω για την καλύβα μου και σε αφήνω, κρυώνεις;

Μαζεύω την αγάπη μου και φτιάχνω φτερά, με βλέπεις;

Άφησε την συνείδηση σου απόψε να ξεκουραστεί, με νιώθεις;

Ξυπνάς το πρωί και λείπω. Φεύγω . Πεταω μακριά όπου η φωλιά με υποδέχεται με το τζάκι αναμμένο.

Ίσως να αργήσεις. Αλλά θα το καταλάβεις.

Πως οι ο παράδεισος όνειρο μου είναι εδώ. Απλά απουσιάζεις.

Δε θα με δεις να κλαίω, τα φωλάω στο κουτί της Πανδώρας, όταν πια δε μείνει τίποτα όρθιο να το ρίξω στον αέρα.

Μη κουράζεσαι άλλο θησαυρέ μου, παραδώσου σε κάτι τόσο γλυκύ, γείρε στο πλάι μέχρι το πρωί.

Ίσως ποτέ να μην καταλάβεις πολλά, όμως εγώ στα είπα με μελανί χρυσό.

Φεύγω, με νιώθεις;


Δεχομαι ανθοδεσμες, επιταγες λυπουμαι δεν ειναι αποδεκτες.

Αφιερωμενο...